چرا وزارت صمت در خصوص کارمندانش بی‌تفاوت است!؟
این سؤالی است که سال‌هاست ذهن کارکنان زحمت‌کش این سازمان را به خود مشغول کرده. کارکنانی که اگر کاری از دست شان بیاید، به دنبال کار دیگری در این بازار کساد، مانند دست فروشی، کار در اسنپ و … می‌روند و به هزار راه می روند تا شرمنده زن و بچه‌ی خود نباشند. اکثر کارکنان به‌راستی در فقر و تنگنای شدید مالی به سر می‌برند و یک نگاه گذرا به حقوق و مزایایی که در قبال سنوات، مدارک تحصیلی و زحمات شان می‌گیرند و مقایسه آن با ادارات هم‌رده و حتی پایین‌تر نشان می‌دهد که در برابر مخارج کمرشکن زندگی، چیزی در حد صفر است. وقتی که منابع رسمی دولتی اعلام می کنند که حقوق تا ۱۱ میلیون تومان برای سال ۱۴۰۰ و پیش از این جرّاحی اقتصادی، زیر خط فقر محسوب می شود که قطعا تاحالا به بالای ۱۲ میلیون تومان هم، رسیده، دولت باکدام حساب و کتاب و باکدام منطق، قاطعانه اعلام می کند که ۱۰ درصد حقوق کارکنان را افزایش می دهد و مجلس انقلابی طبق کدام واقعیات میدانی، مصرّانه بر روی این درصد، مانور می دهد؟! این درحالی است که کف پرداختی یا حداقل کارکنان این وزارت خانه ۵ میلیون و سقف آن، ۸ میلیون تومان است ! چرا شخص وزیر و یا مدیران این وزارت خانه به فکر ترمیم حقوق و وضعیت معیشتی فلاکت‌بار کارکنان (به‌خصوص کارکنان شاغل درمراکز استان ها و شهرستان ها) نیستند که حداقل ۵۰ درصد از روابط اقتصادی مردم؛ اعم از صنعت، معدن و تجارت را پوشش می‌دهند. اکثر کارکنان این وزارت خانه از وضعیت مناسبی برخوردار نیستند. کافی است چند فیش حقوقی از این عزیزان را مشاهده کنید تا ببینید، این‌ها در چه شرایطی به سر می‌برند و چرا هیچ‌کس پاسخ گوی این وضعیت نیست؟!
